آیا درمان دارویی برای درمان اختلال اوتیسم مؤثر است؟

در این مقاله از پایگاه دانش کاکادو قصد داریم تا به تأثیرات درمان دارویی برای درمان یا بهبود اختلال اوتیسم بپردازیم. پس در ادامه با ما همراه باشید.

توجه: این مقاله به منظور افزایش آگاهی در مورد مداخلات دارویی در اختلال اوتیسم می‌باشد و به هیچ عنوان جنبه توصیه پزشکی ندارد. برای تجویز دارو حتما به پزشکان متخصص مراجعه نمایید.

درمان دارویی در کنار درمان‌های رفتار درمانی تأثیر بیشتری دارد و هر کدام به تنهایی تاثیر مداومی نخواهد داشت. در حالت ایده آل، داروها مکمل سایر روش های درمانی می‌باشند. دارو معمولاً برای یکی از دلایل زیر تجویز می‌شود.
۱) مشکلات ارتباطی
۲)چالش های اجتماعی
۳) رفتار های تکراری

متأسفانه، امروزه تعداد کمی از داروهای موجود در بازار، این علائم را به طور مؤثری از بین می برند و معمولاً برای همه به اندازه یکسانی تأثیرگذار نیستند.

در حال حاضر برای این علائم، سازمان FDA دو داروی ریزپریدون و آریپیپرازول را برای درمان  تحریک‌پذیری مرتبط با اختلال  اوتیسم تأیید کرده است. ولی با این حال دارویی برای بهبود یا درمان این سه علامت توصیه نکرده است. با این وجود، داروهایی مانند ریزپریدون و آریپیپرازول از این جهت مفید هستند که می‌توانند این علائم اصلی را کاهش دهند.

کاهش تحریک‌پذیری اغلب باعث افزایش تعامل اجتماعی می‌شود. این در حالی است که همزمان باعث کاهش تنش‌ها، تحریک‌های پرخاشگرانه و رفتارهای خودآزای نیز می‌گردد.

لازم به ذکر است که مطالعات در این زمینه نشان می‌دهد که تأثیرات این داروها عمدتاً کوتاه مدت است. درحالی که اثرات جانبی آن که شامل افزایش وزن، ریسک اختلال سوخت و ساز و اختلالات حرکتی می‌باشد، معمولاً طولانی مدت هستند.

تحریک پذیری و پرخاشگری

ریسپریدون و آریپیپرازول برای درمان تحریک‌پذیری در کودکان مبتلا به ASD مورد تأیید FDA هستند. اگرچه کلوزاپین می‌تواند پرخاشگری را در بیماران مبتلا به ASD کاهش دهد، اما اثراتی منفی از جمله افزایش وزن و مشکلات سوخت و سازرا نشان می‌دهد. همچنین هالوپریدول در درمان تحریک‌پذیری و پرخاشگری مرتبط با ASD مؤثر است.

رفتار اجتماعی نامناسب

در مطالعات مقایسه‌ای، ریسپریدون به طور کلی نسبت به هالوپریدول در درمان رفتارهای ناپسند اجتماعی در بیماران مبتلا به ASD کاربرد بیشتری داشته و همچنین با عوارض جانبی کمتری همراه می‌باشد. البته مطالعات نشان داده‌اند که اسپری بینی اکسی‌توسین باعث بهبود واکنش‌های هیجانی و ارتباط چشمی و اختلالات اجتماعی در بیماران مبتلا به ASD می‌شود.

بیش فعالی و توجه

مطالعات نشان می‌دهند که  متیل فنیدات در بیماران مبتلا به ADHD و PDD باعث بهبود توجه، بیش فعالی و تکانشگری می‌شود. به طور مشابه، ونلافاکسین در یکسری گزارشات موردی باعث بهبود توجه و رفتارهای آسیب‌زا گردید.

رفتارهای تکراری و حرکت‌های کلیشه‌ای

رفتارهای تکراری و کلیشه‌ای و علایق محدود، از دسته علایم اصلی اختلال طیف اوتیسم است که می‌تواند منجر به مشکلات رفتاری و اختلال در عملکرد کلی کودک اوتیستیک گردد. تعداد محدودی از داروها می‌توانند بر این دسته علایم، تأثیر قابل توجهی داشته باشند.

تحقیقات نشان داده است که ریسپریدون، اتوماکستین و هالوپریدون ممکن است برای رفتارهای تکراری و حرکت‌های کلیشه‌ای موثر باشد. در مورد داروی هالوپریدول در درمان حرکات کلیشه‌ای در یک گروه ۴۵ نفری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، تأثیرات چشمگیری مشاهده گردید. همچنین نتایج در مورد داروی اتوماکسین نیز نشان از اثر گذاری این دارو بر رفتارهای کلیشه‌ای و تکراری کودکان اوتیستیک داشت.

نقایص اجتماعی

اختلال در ارتباطات اجتماعی و تعامل اجتماعی اصلی ترین ویژگی تشخیص اختلال طیف اوتیسم است که منجر به اختلال در عملکرد و کیفیت زندگی فرد اوتیستیک می‌شود. علی رغم کارهای فوق العاده‌ای که در دهه‌های گذشته صورت گرفته، مداخلات دارویی همچنان در مورد رفتارهای اجتماعی افراد اوتیستیک یک چالش است.

ارتباط کلامی

اختلال در گفتار کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، در درجه اول از طریق گفتاردرمانی و روش‌های ارتباطی جایگزین، مورد مداخله قرار می‌گیرد. اما با این حال اختلال در ارتباط کلامی در مواقعی مورد مداخله دارویی نیز قرار می‌گیرد. برای مثال تحقیقات اخیر، اسید فولیک را به عنوان یک درمان احتمالی در کودکان اوتیستیک مورد بررسی قرار داده است.

اضطراب

اضطراب یک بیماری مشترک میان کودکان اوتیستیک است که می‌تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی و عملکرد آنان تأثیرگذار باشد. هر چند که بخش عمده‌ای از درمان اضطراب را می‌توان با تکنیک‌های رفتاری و راهبرد‌های حسی کاهش داد. اما با این حال دارو درمانی در زمینه اضطراب در افراد اوتیستیک می‌تواند یک راه‌حل کمک‌کننده باشد.

اختلال خواب

مشکلات خواب در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم امری عادی است و به نظر می رسد که تا بزرگسالی نیز ادامه خواهد داشت. کودکان اوتیستیک تفاوت‌های زیادی در فرایند خواب و به خواب رفتن با دیگر کودکان دارند و آموزش والدین و رویکردهای رفتاری آنان می تواند تأتیر خوبی در درمان اختلال خواب در این کودکان باشد.

در درمان‌های رفتاری اختلال خواب، ملاتونین می‌تواند به عنوان یک روش دارویی مکمل کمک کننده خوبی باشد. البته ملاتونین به درمان شناختی-رفتاری نیز کمک می‌کند. اما بنزودیازپین و دیفن‌هیدرامین در کودکان اوتیستیک، مشکلات خواب را در این کودکان بدتر می‌کند.

همانطور که گفته شد نیز کلونیدین می تواند در کاهش بیدار شدن از خواب و سریعتر شدن شروع خواب شبانه کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم تأثیر گذار باشد.

نتیجه گیری:

در حالی که ریزپریدون و آریپیپرازول اصلی ترین راه درمان ASD هستند، اما FDA این داروها را  فقط برای مدیریت تحریک‌پذیری مرتبط با این اختلال تأیید می‌کند. همچنین کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه‌ای از درمان‌های دارویی را در بیماران مبتلا به ASD  و بیماری‌های مرتبط با آن ارزیابی کرده و گزینه‌های بی‌شماری را برای پزشکان فراهم کرده است.

اما این تجویزها باید براساس مشکلات و نیازهای بیمار انجام شود و حتماً باید در کنار مزایای استفاده از این داروها، عوارض ناشی از مصرف آن‌ها را نیز در نظر بگیریم.

در صورت تمایل برای کسب اطلاعات بیشتر مقاله دارودرمانی برای مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم را مطالعه فرمایید.

در پایان امیدواریم این مقاله برای شما مفید واقع شود. همانطور که در ابتدای صفحه ذکر شد، این مقاله صرفاً به منظور افزایش آگاهی شما عزیزان در مورد مداخلات دارویی در بهبود و درمان اختلال اوتیسم می‌باشد. همچنین توصیه میکنیم مقاله همه چیز درمورد اختلال اوتیسم را نیز مطالعه بفرمایید.

دو مورد از منابع مقاله‌ای که مطالعه کردید: autismspeaks ، ncbi